Јас и мојот Д, кој сега е веќе ,,големо” момче од 2 години и 5 месеци, уживавме во моќната врска на доењето цели 22 месеци, и за тоа ќе бидам вечно благодарна на моето тело и мојата упорност.

Да не се лажеме: првите денови, не знаевме ни двајцата што правиме, беше болно, исцрпувачки и тешко, но никогаш не се откажавме, ни по продолжена жолтица, ни по одложена вакцина, а дури ни во моментот кога околу мене слушав дека неговиот плач се должи на недоволно млеко и глад. Не воведов дохрана, не му давав ни вода – ексклузивно доење во првите шест месеци со супер напредок. Благодарна на доктор Драгана Емел што и тогаш кога вагата не покажуваше којзнае колку накачени грама, ме охрабруваше дека е тоа сосема доволно за моето бебе, што и навистина беше така.
И ако на почетокот ти викаат ,,дој го давај му дохрана- не му е доволно”, веќе после првата година слушаш како твоето млеко веќе не вреди ништо, твојата града му е како цуцла лажливка … и ти го наметнуваат она дека е голем да цица. Фала му на Бога одлуката за тоа кога прекина да цица ја донесовме јас и Д. И да, чудно е, но тој како да беше поподготвен од мене. И пресреќна сум што и ден денес знае да каже дека кога бил бебе и тој цицал од мама и пораснал во големо дете.