Така дојдовме до момент враќање на работа. Еден бенефит што вработените мајки го имаат е земањето на “час за доење” или завршување на работното време еден час порано. Бидејќи работата ми беше блиску до дома, првите два месеци излегував на пауза. После почна нова фаза, 8 часа на работа без доење. Пак препреки за совладување кои ми дојдоа неочекувано. Немав план дали да намалам подои, дали треба да се одмолзувам итн. Тоа што се случуваше беа преполнети и болни гради, обид да одмолзам да ми олесни, претекување млеко, трчање да се преоблечам, и на неколку наврати кревање температура до 40. Пак многу пробувања да се прилагодам и сфатам како се одвива биолошкиот процес, кога едукација би била сѐ што е потребно.

И доаѓаме до моментот на откажување од доење, размислување како и кога.

Требаше да одам една недела на службено патување и бев сигурна дека тоа е тоа. Поучена од се што ми се случуваше, со преполнување, температура, завршување на итна, решив со мене да понесам пумпица за измолзување за да си олеснувам по потреба.

Така и се случи, немав проблем тие 7 дена, што всушност ми дојде неочекувано, ама мајчинскиот инстикт и веројатно желбата за доење си го направија своето, ја одржав лактација во таа една недела, и кога си дојдов дома, малата прво дојде на града. Бевме превозбудени и двете. Не заборавила, не се откажала ни она. И така уште плус седум месеци си се доевме и уживавме сѐ до навршување на 26 месеци. Тогаш веќе сама изгуби интерес, млекото видно се намали и еден ден едноставно си заспа без доење.